Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To była SZKŁOLERNIE dobra książka i zaraz opowiem wam, dlaczego.

Demir Grappo, jest wyjątkowym strategiem, prze zdolnym dowódcą i dobrym mężczyzną. Jest księciem błyskawic, tancerzem szkła i potentatem jednej z rządzących rodzin Ossy. Jego życie jednak mimo obiecującej politycznie kariery zostaje zdruzgotane przez wydarzenia, które miały miejsce podczas kampanii, którą poprowadził na przeciwstawiające się Ossie miasto Holikan. Załamanie nerwowe, które przeżył i to co się stało, zniszczyło serce i umysł Demira i popchnęło go do opuszczenia Ossy i porzucenia dotychczasowego życia. Dziewięć lat później, Demir dowiaduje się o morderstwie matki i jako ostatni przedstawiciel rodu zmuszony jest do powrotu do domu, gdzie na nowo wplątuje się w skomplikowaną politykę miasta i musi sobie radzić z otrzymanym od zmarłej matki zadaniem.
Od tego momentu śledzimy nie tylko historię Demira, którego postać łączy wszystkich bohaterów, ale również trzy inne postaci i ich perspektywy.

Perspektywę Kizzi Vorcien, która na zlecenie Demira ma odkryć, kto stoi za morderstwem jego matki. Po wydarzeniach w Holikanie Kizzi jako przyjaciółka Demira straciła, pozycję, którą sobie wypracowała. Mimo, że jest nieślubną córką jednego z najpotężniejszych ludzi w Ossie, cały czas musi udowadniać swoją wartość. Jest bohaterką, która wzbudzała najwięcej moich wątpliwości. Do końca nie byłam pewna, gdzie leży jej lojalność. Ale dochodzenie, które prowadziła bardzo mnie zainteresowało.

Perspektywę Thessy Foleer, hutniczki szkła, wyjątowo uzdolnionej kobiety, z bystrym umysłem i talentem do wykuwania szkła bożego. Thessę poznajemy w momencie ataku na hutę, dziewczyna musi uciekać i za wszelką cenę chronić sekret powierzony jej przez mentora, który ją wyszkolił. Poznajemy ją jako silną, ale i opiekuńczą osobę, której nie da się nie szanować. Dziewczyna musi się dostać do jedynego sojusznika, który może jej pomóc, a jej droga nie jest łatwa.

Prespektywę Idriana Sepulki, Gromiciela oddziału stalowych taranów, dzięki któremu możemy śledzić wydarzenia z frontu walk. Idrian jest nadzwyczajny w walce, jednak walczy nie tylko z przeciwnikami na placu boju, ale także z własnymi problemami, których rozwiązanie może przynieść mu właśnie Demir.

Wszyscy bohaterowie nie tylko ci wyżej wymienieni, ale i ci poboczni są wyraziści i mają cel w historii.
Z przyjemnością śledziłam nowe informacje, które wynikały z ich nici fabularnych.

Autor stworzył bardzo ciekawy system magiczny oparty na magii szkła. Poza ludźmi, którzy są magami szkła i mogą tymże manipulować mamy też ludzi, którzy są na nie niewrażliwi i takich którzy korzystają z mocy magicznych szkieł, które wzmacniają siłę, rozum, zmysły, równowagę, leczenie, ale też dzięki którym mogą dezorientować, zmuszać do uległości czy wzmacniać strach.

Na tych magicznych szkiełkach opiera wszystko. Magiczne szkła, są obecne w codziennym życiu mieszkańców tego świata, gospodarce, polityce, walce.

Podobało mi się również, że autor wprowadził ograniczenia w tej magii i skutki jej nadużywania. No i akcenty, takie jak szklane przekleństwa idealnie wpasowujące się w dialogi postaci i uwiarygodniające ten świat.

Jedyne co bym zarzuciła tej historii, to to, że faktycznie może była momentami zbyt przeciągnięta, a wszystkie wydarzenia działy się zbyt blisko siebie, w sensie przestrzeni. Miałam wrażenie, że Demir się teleportuje, bo odległości między strefą walk, miastem i innymi lokacjami wydawały się o rzut beretem. Autor także, czasem szedł na łatwiznę, jeśli chodzi o pozbywanie się postaci nieistotnych lub przeszkadzających dalej w fabule.

To co na koniec zaserwował nam pan McClellan popchnęło całą historię w kierunku, którego zupełnie się nie spodziewałam. Wydaje się, że kolejny tom poszerzy nam świat, który otrzymaliśmy i nie mogę się doczekać, aż dowiem się więcej o nowych graczach na planszy.

Historia jest bardzo dobrze napisana i zdecydowanie angażuje. Wiele razy miałam momenty,
w których plot twisty i nowe informacje trafiały prosto w serducho, a że zżyłam się z postaciami często robiło mi się przykro na to co miało ich czekać.

To było moje pierwsze podejście do tego autora, ale na pewno nie ostatnie. Czekam na kolejny tom, a w między czasie muszę zapoznać się z Magami prochowymi. Bardzo dobra książka polecam.

To była SZKŁOLERNIE dobra książka i zaraz opowiem wam, dlaczego.

Demir Grappo, jest wyjątkowym strategiem, prze zdolnym dowódcą i dobrym mężczyzną. Jest księciem błyskawic, tancerzem szkła i potentatem jednej z rządzących rodzin Ossy. Jego życie jednak mimo obiecującej politycznie kariery zostaje zdruzgotane przez wydarzenia, które miały miejsce podczas kampanii, którą...

Ta seria pojawiła się na moim radarze bardzo dawno temu za sprawą twórców na zagranicznym youtubie. Historia zbierała same pozytywne opinie w stylu najlepsza seria jaką czytałam/em. Dlatego, gdy wydawnictwo MAG zapowiedziało jej wznowienie na naszym rynku nie mogłam się doczekać lektury.

Mamy tu do czynienia z kastowym społeczeństwem, w którym w zależności od koloru, który reprezentujesz zajmujesz specyficzne stanowisko w hierarchii. Nasz główny bohater Darren należy do pod koloru czerwonego, czyli najniżej postawionej grupy. Ten 16 letni chłopak pracuje jako piekłonurek, a jest to najniebezpieczniejsza praca w kopalniach Helu-3, którą mogą wykonywać tylko najsprytniejsi i najodważniejsi z czerwonych. Na barkach piekłonurka spoczywa w dużej mierze odpowiedzialność za jego klan, bo to, ile wydobędzie helu rzutuje na racje żywnościowe dla jego bliskich.

Autorowi udało się pokazać warunki, w których funkcjonuje nasz bohater, czuje się ich; surowość, brud, głód, niesprawiedliwość, niebezpieczeństwo. Fakt, że nastolatek jest w tej społeczności uznawany za dorosłego, w kwiecie wieku, a 35 latek jest w jego oczach starcem, dobitnie wskazuje na to jak wygląda śmiertelność w tej społeczności. Do tego każda przewina lub przejaw buntu karany jest chłostą lub powieszeniem.

Ludzie w tym społeczeństwie są zniszczeni, jednocześnie mają swoje tradycje, pieśni i tańce, w których to zawierają swój gniew, żal i bunt.

Darren powieliłby pewnie schemat życia swoich pobratyńców, gdyby nie coś co przechyliło szalę rozpaczy w sercu chłopaka. To traumatyczne wydarzenie wypycha go na ścieżkę rewolucji, a jego rola ma odtąd polegać na wejściu w szeregi wroga i rozbiciu tej bańki od środka, szczególnie że to w co do tej pory wierzył okazuje się być jednym wielkim kłamstwem.

Więcej o fabule nie chce zdradzać, bo każda kolejna informacja byłaby już spojlerem do treści i serwowanych nam zaskoczeń. Autor od około 100 strony wciąga nas w wir wydarzeń, szokując kolejnymi plot twistami i dzięki temu trzyma uwagę czytelnika do strony ostatniej. Dodam tylko, że na okładce znajdziecie krótki tekst od Scotta Siglera “Ender. Katniss a teraz Darrow”, muszę przyznać, że zazwyczaj porównania do innych tytułów zamieszczane na okładkach są bardzo chybione i działają często ze szkodą dla danego tytułu, w tym jednak przypadku w treści widziałam wiele motywów, które mogły być inspirowane właśnie Igrzyskami Śmierci czy Grą Endera. Dlatego jeśli tamte książki wam się podobały to uważam, że i ta trafi w wasze gusta.

Bohaterowie czerwonego świtu są z jednej strony jeszcze dziećmi, ale zmuszeni są do szybkiego dorośnięcia. Do wielu z nich od razu pała się sympatią, postacie drugoplanowe zjednują sobie czytelnika i nie są zapominalnymi jednostkami. Na przykład bardzo polubiłam postać Sevro, który zdecydowanie pełni od chwili pojawienia się rolę czarnego konia tej historii. Mimo niepozorności w wyglądzie jest to ktoś z kim trzeba się liczyć, dodatkowo jest to bohater, który wprowadza wiele humoru do historii.

Jeśli chodzi o Darrena, to podoba mi się, że to postać, która się rozwija, adaptuje do nowej sytuacji i uczy na błędach. Jest to chłopak, który myśli nieszablonowo i podejmuje trudne decyzje. Jego pozycja nie jest łatwa, a mimo to ma on w sobie sporą dawkę pewności siebie i uroku, który pomaga mu przejść przez różne sytuacje.

Czytając moje recenzje, możecie łatwo zauważyć, że dla mnie dużą wartością w książce jest humor. Tutaj teksty, które rzucali bohaterowie fakt były takimi szczeniackimi zagrywkami i prostymi żarcikami, ale pasowały do ich kreacji. W drugiej części książki, miałam poczucie, że te teksty robiły się lekko wymuszone, ale przyjmuje ten wybór autora. Sami złoci mieli być nad wyraz kulturalni, unosić się honorem, zwracać uwagę na język, o czym mam wrażenie większość z nich nie została poinformowana, bo choć faktycznie na początku jest to pokazywane, tak z biegiem czasu gdzieś tracą tą szlachetność językową, którą niby mają się cechować. Możliwe, że wiąże się to z sytuacją, w której się znajdują, jednak miałam wrażenie, że autor zapomniał o tym na chwilę i tylko raz na jakiś czas to wracało, w momentach kluczowych dla fabuły.

Bardzo podobał mi się psychologiczny i socjologiczny aspekt dotyczący zachowań ludzkich. Faktyczne rozterki bohatera, który mając swoją misję ciągle o niej pamięta, a jednocześnie odkrywa, że nie każdy złoty jest okrutnym tyranem i odnajduje we wrogach przyjaciół, braci, ludzi. Samo podejście do kontroli społeczeństwa i zarządzania nim również w moim odczuciu zostało tu dobrze nakreślone.

Sam świat może nie został jeszcze tak bardzo uszczegółowiony, trzymamy się raczej w kilku lokalizacjach, niemniej ufam, że kolejne tomy przyniosą nam więcej w tym zakresie. Mimo, że historia dzieje się na marsie, to tego kosmosu tak bardzo nie czuć, może poza wzmiankami dotyczącymi grawitacji czy nazwami pewnych rzeczy, dlatego uważam, że jest to dobra seria dla osób, które próbują zacząć czytać Sci-Fi. Język, którym pisze autor jest dość prosty i przystępny, chociaż na początku trzeba się wgryźć i przyzwyczaić do słowotwórstwa. Uczulam jednak, że jest tu trochę brutalnych scen i w niektórych z nich cierpią zwierzęta, a wiem, że są osoby wrażliwe na takie treści.

Mi osobiście ta historia się podobała i wciągnęłam się w fabułę. Ponieważ kolejne tomy mają być o niebo lepsze od tomu pierwszego to już nie mogę się doczekać ich lektury. No i wiele wątków i relacji z różnymi postaciami zostało otwartych, a nie ukrywam bardzo ciekawią mnie ich dalsze rozwinięcia.

Polecam i mam nadzieję, że polubicie się z tą historią tak jak ja.

Ta seria pojawiła się na moim radarze bardzo dawno temu za sprawą twórców na zagranicznym youtubie. Historia zbierała same pozytywne opinie w stylu najlepsza seria jaką czytałam/em. Dlatego, gdy wydawnictwo MAG zapowiedziało jej wznowienie na naszym rynku nie mogłam się doczekać lektury.

Mamy tu do czynienia z kastowym społeczeństwem, w którym w zależności od koloru,...

*Recenzja nawiązuje do tomów poprzednich.

Od trzeciego tomu serii z Mercedes Thompson minęło trochę czasu. Mocne zakończenie tomu poprzedniego sprawiło, że musiałam zrobić sobie małą przerwę od przygód tej bohaterki. Pojawienie się na rynku kolejnego tomu historii zmotywowało mnie do powrotu i muszę przyznać, że bawiłam się przednio.

Patricia Briggs, często przypomina w swoich książkach pewne informacje dotyczących postaci i ich przejść, dlatego nawet po przerwie nie miałam problemu z odnalezieniem się w fabule.

Nasz mały kojot wciąż leczy rany po przeżytej traumie, na szczęście nie jest sama, chociaż o wydarzeniach które miały miejsce dowiedziało się wiele osób, w tym koleżanka z młodości, która liczy na pomoc w rozwiązaniu małego problemu z duchami. Jej wyczucie czasu jest tak dobre, że aż podejrzane, gdyż Mercy ma mały problem z Wampirami pragnącymi zemsty. Mercy jak zwykle z kłopotów wpada w większe kłopoty, a wszystko to doprawiają zawirowania miłosne w tle. Tym razem jednak trójkąt miłosny trochę przygasł, co w sumie było dobrym wyborem autorki.

Na dodatkowe wyróżnienie w tym tomie zasługują; wątek Stefana i jego oddanie względem Pani Wampirów, całkowicie niezasłużone. Autorka pokazała nam jak silna jest to postać. Na pewno dodało mu w moich oczach. No i oczywiście wątek stada, w tym tomie więcej się dowiadujemy o działaniu więzi między wilkami i tego co ona im daje, poza brakiem intymności.

Sam wątek z duchami mimo dobrego i ciekawego początku trochę się tak urwał, w jednym momencie. Z jednej strony dobrze, że bohaterka widzi swoje ograniczenia z drugiej, autorka mogła to jeszcze trochę pociągnąć. Na szczęście wróciła do tego później co dało ładne zamknięcie tej nici fabularnej.

Ta seria to dla mnie comfort read. Książka czytała się właściwie sama i sporo dowiedzieliśmy się z tego tomu o Wampirach i ich możliwościach. Jest to czwarty tom serii więc nie ma sensu się nadmiernie rozpisywać. Jak zwykle fajna rozrywka pełna akcji i przygód.

*Recenzja nawiązuje do tomów poprzednich.

Od trzeciego tomu serii z Mercedes Thompson minęło trochę czasu. Mocne zakończenie tomu poprzedniego sprawiło, że musiałam zrobić sobie małą przerwę od przygód tej bohaterki. Pojawienie się na rynku kolejnego tomu historii zmotywowało mnie do powrotu i muszę przyznać, że bawiłam się przednio.

Patricia Briggs, często przypomina w...